522 S ności tylko! Nazwa prasłowiańska, Słowian

522 S ności tylko! Nazwa prasłowiańska, Słowian są ślady i trzeciej wokaobca innym językom (iryjs. sruith, lizacji, z półgłoską: cerk. sirgą 'stary',?), nawet litewskim (strujus, Prasłowo; grec. ster go, 'kocham': 'starzec , pożyczka ?), należy do tych na Litwie s- zamiast st- (porównaj osobliwszych, jakiemi Słowianie na­ odwrotny stosunek płciowy: sama a litew. zwy pokrewieństwa (i bydła) zagę­ stima): sergmi, 'strzegę', sergit i, ścili. W biblijnych stryc, stryny,'strzec', sargas, 'stróż', sarga, 'stróża', stryczny, y czeskie, zamiast -yj-, nie pasirġêjimas (słow. półgłoską), 'pil­ rodzime (może/opuszczono ?).Zwano ność', prus. but-sargas ('stróż mieszkaniu'), stryjem i 'wiatr pomyślny*, i 'las", 'gospodarz'. Z strog- łączymy i naschronisko w ostatniej potrzebie. stroga, 'przynęta', nastrozyć, częste w 16. wieku i w naslmozyć znie­ P. struga $tryk od 15. wieku, 'powróz', dziś kształcane, czes. ndstrąka, 'przy­ tylko zdrobniałe stryczek; z niem.nęta', »nastraziti ttszi,« 'nastrozyć Strick, co we związku z Strang, uszy' (»uszu nie stroeą«,vr 17.w.). 'powróz', i strenge, 'surowy'. Strzecha, 'dach', podstrzesze; pra­ s t r z a ł a ; strzelić i liczne złożenia; słowo; wywodzą od tego strei-, co strzał, icy strzał, postrzał; strzelec, w strój {p), z przyrostkiem -ch (jak strzelecki, strzelczy; strzelanina;w śmiech); znaczy i samą 'budę' strzelba, pierwotnie tylko 'palba',(r. 1500), podobnie dziś u Kaszu­ tylko od 18. wieku i 'armatę' sama; bów (stresza); u wszystkich Sło­ strzelnica; samostrzał, od 14. wieku. wian bez wyjątku, 'dach'. Prasłowo; niema go w litew.; okazuje się *Strzeć, w językach słowiańskich w niem. struta, dziś Strąki (Blitz- niemal tylko we złożeniu z pro-i strahl; zresztą o 'promieniu'). Ze u nas rozpostrzeć i przestrzeń, stro* zmianą broni znaczenie się odmie­ na (p.), prześcieradło; prasłowo; niło zupełnie. Przymiotnik strze­ dublet z /, stel- (słać, p.); brak obu listy, o »afektach«; ale strzeslista w litewskiem; łac. sterno, 'ścielę', wzdręka, o rybce, r 1595 ?; może grec. slornymi, itd. od skrzeli ? U wszystkich Słowian S t r z e m i ę , strzemienny, u innych identycznie. Słowian z półgłoską: strmeń (i ro-" *strzqc, tylko we złożeniach: dzaju męsk.), czes strzmen i trzmvn; ustrzągł, zastrzac gdzieś; z woka­ od tegoż pnia co i stromy (p i ; lizacją o p. strata. Prasłowo; rus. z półgłoską i u nas w strzmić, nazastrjaf i zastrjcf, odmienione we­ strzmić, «sfr*£/mc,'nasadzić':»niechaj* dle zastrja(g)nuf, znaczy samo; po głowie strzmi bryże«, Potocki S t r z ę p , strzępki; zbiorowe st rzą­ białorus zastrjać, 'zastopować się', zastrjećj 'dopędzić'. Litew. stringit, pie; strzęmć ze złożeniami; o 'frędz­ strigti, 'zastrząc', łotew. straignis, lach, łachach'; »strach serce w strefy 'moczar', łac. stringere, 'zaciskać' strzępa«, 'rozdziera', u Potockiego; (stricte; stąd i dystrykt) Pokrewne z wokalizacją o: strap-, w poprzedniej z strzyc (p.) i strugać; por. rdzeń. nazwie 'lutego', co kosztowny strępa: